‘Een kind met een beperking is heel bepalend voor het hele gezin. Alles draait om dat kind. Dat is ook begrijpelijk want er is veel zorg nodig, er moet veel worden geregeld en sommige ouders zijn bang dat het misgaat als zij er niet zijn. Doordat ik het gezin ontlast, kan een moeder bijvoorbeeld weer gaan werken, kunnen ouders een avond samen weg of meer aandacht besteden aan broertjes of zusjes. Ik kan er echt van genieten als ik kan zorgen voor anderen. Dat is wie ik ben.
Als ambulant begeleider ondersteun ik gezinnen. Dat betekent dat ik bij hen thuis kom om een of twee kinderen te begeleiden. Mijn diensten bied ik aan via de Nationale Hulpgids, een soort marktplaats voor zorgprofessionals en daarnaast krijg ik klanten door mond-tot-mondreclame. Ook werk ik twee dagen in de week op de Mytylschool in Eindhoven om kinderen met een motorische handicap te begeleiden. Met deze werkzaamheden is mijn werkweek mooi in balans.
Eieren tellen Het leuke van bij de gezinnen thuis werken, is dat je veel contact hebt met de ouders. Ik zie ook direct het effect van mijn werk. AIs iets lastig is dan kan ik dat in overleg meteen bijsturen. Samen bepalen we waar ik met het kind aan werk. Vaak geef ik de werkzaamheden een educatief tintje. Als ik een cake bak met een kind, oefenen we bijvoorbeeld het tellen van de eieren. Ontspanning is ook belangrijk dus we kijken samen een film of gaan knutselen. Sommige kinderen durven hun handen niet vies te maken, dus dan doe ik verschillende kleuren verf in plastic zakjes. Zo kunnen ze toch leren om kleuren te mengen en houden ze schone handen. De vaardigheden die een kind heeft, probeer ik zo lang mogelijk in stand te houden, bijvoorbeeld zelf lopen of zelf boodschappen doen. Ook al is het soms lastig en duurt het wat langer. Met een kind dat door een negatieve ervaring in het zwembad zwemangst had ontwikkeld, ging ik zwemmen om zo die angst langzaam weg te nemen.
‘Op de werkvloer voel ik mij het beste op mijn plek'
Het is mooi om een band op te bouwen met de kinderen en met de andere gezinsleden. Als ik bij een kind kom dat in een rolstoel zit, gaat daar niet mijn aandacht naar toe. Ik zie die rolstoel niet eens, ik kijk naar het kind en naar de mogelijkheden die dat kind heeft. Om dit werk goed te kunnen doen, is vertrouwen heel erg belangrijk want ik breng veel tijd door met het kind en ik ben in andermans huis. Gelukkig leg ik gemakkelijk contact. Daarnaast ben ik alert, eigenlijk sta ik altijd ‘aan’. Dat moet ook want ik werk met kinderen die ernstige beperkingen hebben en vaak afhankelijk zijn van de juiste medicatie. Dus ik moet direct kunnen handelen als dat nodig is. Onzeker ben ik niet: ik heb de juiste kennis in huis en een rugzak vol ervaring. Ik voel intuïtief aan hoe ik moet reageren.
Graag leren Na de middelbare school heb ik de Hbo-opleiding tot Z-verpleegkundige gevolgd. Daar word je opgeleid om met mensen met een verstandelijke beperking te werken. Ik heb inmiddels ervaring met ouderen, jongeren en met patiënten met aangeboren en niet-aangeboren hersenletsel. Ik heb dag-, nacht- en slaapdiensten gedraaid en ben samen met ouders betrokken geweest bij het opzetten van een woonvorm voor jongeren. De rode draad is altijd mijn aanwezigheid op de werkvloer. Daar voel ik mij het beste op mijn plek. Mijn hart ligt bij het werken met kinderen in de basisschoolleeftijd omdat ik daar het meeste mee kan, zij willen graag leren. Het is heel fijn om de dankbaarheid van de ouders te ervaren, ook al is dat niet nodig. Toen mijn functie als begeleider bij een instelling voor mensen met beperkingen een aantal jaar geleden na een reorganisatie werd wegbezuinigd, viel mijn zekerheid in een klap weg. Ik stapte over naar een andere afdeling en toen een half jaar later mijn oude functie weer vrijkwam, ben ik teruggegaan naar mijn oude afdeling. Maar het bleef knagen: ik voelde me een pion die kon worden verzet zonder dat ik inspraak had, ongeacht mijn contract, ervaring en kwaliteiten. Dat wilde ik niet meer. Na een gesprek en wat tips van een collega besloot ik de stap te wagen en voor mezelf te gaan beginnen onder de naam Y-care, bedacht door mijn dochter. Het was best spannend en in het begin combineerde ik het werk met mijn baan in de instelling. Stap voor stap kon ik daar minder uren gaan werken totdat ik definitief kon stoppen. Dat bevalt prima. Gaan werken als zelfstandige is de beste stap die ik kon zetten.’
Wie is Yvonne?
Talent: Kinderen met een beperking begeleiden en hun mogelijkheden benutten.
Trots op: Van 1996 tot 2003 heb ik cliënten begeleid in een woonvoorziening in Oirschot. Onlangs kreeg ik van een oud-collega te horen dat mijn naam nog regelmatig wordt genoemd. Dat vond ik bijzonder om te horen, het geeft aan dat ik het goed doe.
Mooiste jeugdherinnering? Vakanties met de hele familie aan zee, in Westkapelle, Zeeland.
Eet graag? Chips.
Mooiste plek waar je ooit bent geweest? Hurghada, Egypte. Ik heb daar gedoken in de Rode Zee. Tussen de vissen is het zo sereen.
Waar word je boos om? Kindermisbruik en kinderverwaarlozing.
Waar heb je spijt van? Jaren geleden stond ik op het punt om een project met gehandicapte kinderen te gaan opzetten in Pakistan. Vlak voor vertrek bleek ik zwanger te zijn van mijn oudste dochter en kon ik niet gaan. Ik vind het nog steeds erg jammer dat ik die ervaring niet heb kunnen opdoen.
Beste eigenschap? Mijn intuïtie en ik kan goed luisteren.
Van wie heb je het meest geleerd? Van mijn moeder, dat is ook een ‘zorgvrouw’.
Wat doe je als je een baaldag hebt? Dan ben ik chagrijnig en ruim ik de vaatwasser net iets te luidruchtig in zodat de rest van het gezin het ook merkt, maar ik ben positief ingesteld dus een baaldag komt niet zo vaak voor.
Favoriete film? Kogustaki Mucize, een Turkse film die te zien is op Netflix. Het gaat over een verstandelijk beperkte man die wordt beschuldigd van moord op een klasgenootje van zijn dochter. Mijn dochter en ik hebben de film al drie keer gezien en zó gehuild.
In welk land zou je willen wonen? Marokko, mijn man is Marokkaans en we denken er wel eens over om daar later iets te gaan betekenen voor kansarme kinderen.
Zon of sneeuw? Zon.
Chips of chocola? Chips, maar ik heb nu chocoladechips ontdekt. Ideaal!
Dansen of zingen? Zingen.
Rijst of pasta? Rijst.
Grappig of romantisch? Grappig.
Tips van Yvonne:
1. Empathie is noodzakelijk om dit werk goed te kunnen doen.
2. Wees niet bang om je kwetsbaar op te stellen. Denk niet dat je alles weet, maar durf vragen te stellen. Daar leer je van.
Meer weten over Yvonne? Kijk op: https://www.linkedin.com/in/yvonne-van-den-dungen